BİR BABA DOOK (KARABASAN) | Bilenadamlar Eleştiri

Bilenadamlar’da bu yazdığım ikinci korku filmi eleştirisi oluyor. Daha önce Annabelle için yazdığım eleştiriyi okuyanınız var mı bilmem. Son zamanlar da dostlarımla bir arada izlediğim son korku filmi olan Karabasan (Babadook) için de kolları sıvamış oldum. Aslına bakarsanız bu eleştiriyi yazmak için çok bile bekledim. Fakat tam manasıyla bir girizgah yapmadan önce yine uyarmalıyım ki, fazla olumlu şeyler okuyamayacaksınız yine...

Avustralya yapımı olan bu tarz bir filme daha önceki denemelerden aşinayız aslına bakarsanız. İçinde belirsiz bir “Gizem” barındırmaya çalışan filmlerden biri Karabasan. Filmi izlemeden önce Dünya ve Türkiye çapındaki bazı adı duyulmuş sitelerden alacağınız referans sizi yanıltabilir. Çünkü filme, anlamlandıramadığım şekilde yüksek oylar verilmiş. Yazımızın sonunda bu sitelerin bağlantılarını da vereceğiz zaten ama söylediğimiz gibi, bu notlar sizi yanıltmasın. Film, aldığı puanı hak etmeyen bir yapım!

Korku filmlerinde belirli bir gizemin olmasına alışkınız. İçinde bir gizem barındıran filmler her zaman, istisnasız izleyiciyi içine çekmiştir. Yakın zamanda çevrilen “As Above, So Belove” (Derin Kabus) bu örneklerden sadece biri. Film içinde barındığı gizemle bizi finale kadar götürüyordu fakat vasatın üzerine çıkamıyordu. Yani sinemada izlenmesi gereken bir film mi? Birkaç kez bunu düşünmek gerekli. Fakat karabasan; çocuk zırlamalarına dayanamayan; nereden geldiği belirsiz nesnelere takılı kalan, mekan tercihlerinin vasat olduğundan şikayet eden, bir sonuca varmak için kıvranan (bizim gibi) sinemaseverler için tam anlamıyla, özellikle de finaliyle, vasatın da altında kalıveriyor.

Korku – gerilim filmlerini sadece korkmak için mi izleriz? Eğerki inandığımız bir olguya, bizim de korku duyduğumuz bazı unsurlara, olayın kademe kademe geliştiği, dozu en düşükten vermeye başlayıp finalde resmen bizi hırpalamış, rahatsız etmiş bir korku filmine KORKU FİLMİ diyebilir miyiz? Bu sorunun cevabı korku filminden ne anladığınıza bağlı aslında.

Film adından da belli, KARABASAN. Yani rüyalarla gerçekler arasında kalanların içine düştüğü bir durum. Çocukluğumuzda da karabasan hikayeleri çok dinledik. Fakat kimse kusura bakmasın, üç boyutlu bir çocuk kitabının kapağını açtıktan sonra gelen bir karabasan hikayesine sadece gülerler. Sürekli sızlanan, dırdır konuşan yaramazlıkta hat safhada olan bir çocuk izleyiciyi sadece filmden soğutur. Haydi diyelimki filme kendimizi verdik biraz. Peki karabasan modelini gördüğümüz sahne kaç tane? Sadece iki sahne. Filmdeki küçük oyuncumuzun annesi rolündeki Essie Davis; korkan, yorulan, hayata tutunmaya çalışan ve bu şekilde bir çocuğa bakmaya çalışan fedakar anne rolünün hakkını veriyor. Fakat yönetmenin unuttuğu bir nokta var ki; biz IVAN LOCKE karakterini izlemiyoruz. Yani film, senaryonun tek bir şahıs etrafında toplandığı bir film değil. Yönetmenin korkmamızı istediği ögeler bizi geriyor belki ama korkunun temeli yine çok basit bir nedene dayandırılıyor. Mistik ögeler, kötü insanlar, ayinler, inançlar, büyüler, tılsımlar yok. Sadece açılıp okunan bir kitap var ki bu gerçekten gülünç geldi bana.

Peki ya finaline ne diyeceğiz derseniz, (burayı okuyan sinemaseverleri uyarıyorum: Spoiler içerir) son sahnesinde karabasanı evin köpeği Baxi'nin yerine koyup bodrumda beslemeleri tam bir skandal olup çıkıyor benim için. Sanırım yeni trend bu artık, evde şeytan (iblis yada karabasan) beslemek.

Toparlamam gerekirse, korku filmi sevenler ve benimle aynı düşünceye sahip olanlar varsa lütfen izlesin. En azından ne demek istediğimi çok daha iyi anlayacaklardır. Aynı düşünceye sahip olmayanlarda izleyebilir, sonuçta bir korku filmi için iyi bir alternatif. Fakat, korku filminden gerçekten KORKMAK isteyen, bunu da basit olmayan bir senaryoyla birleştirmek isteyen ben ve benim gibiler için boş ve skandal bir film olacaktır. Söylemedi demeyin. Karabasan, her haliyle sinirlerinizi bozmaktan öteye geçemeyecektir.

(Aykut AKTÜY) 

IMDB:10/6,9  BEYAZPERDE:5/4